Trekëndëshi i Bermudës: Çfarë mund të na tregojë shkenca për rajonin misterioz të oqeanit Atlantik

Pikërisht në brigjet juglindore të Shteteve të Bashkuara, ekziston një hapësirë oqeanesh që mbante prej kohësh një reputacion të frikshëm. Anijet që përshkojnë gjerësinë e saj të copëtuar zhduken pa lënë gjurmë. Fluturimet mbi atë zonë zhduken nga ekranet e radarëve, për të mos u parë më kurrë. Ngjarjet misterioze kanë sjellë në shesh historitë e ndërhyrjeve të mbinatyrshme, rrëmbimet e të huajve dhe një zonë disi jashtë kufijve normalë të realitetit fizik. Trekëndëshi i Bermudës, thuhet, është një vend i përhumbur. Sigurisht që është vetëm një version i historisë. Trekëndëshi i Bermudës ka qenë vendi i një numri zhdukjesh detare dhe aviacioni të profilit të lartë dhe ende misterioz. Por që ato katastrofa janë rezultat i çdo gjëje të keqe, në krahasim me bashkimin logjik të mjedisit dhe statistikave, është jashtëzakonisht e dyshimtë.

Megjithatë, disa ekspertë kanë propozuar shpjegime shkencore për zhdukjet e anijeve dhe aeroplanëve në Trekëndëshin e Bermudës ndër vite. Në fund të fundit, oqeani është një vend i rrezikshëm dhe nuk është e pazakontë edhe sot që gjërat të shkojnë keq. Në ujërat e trazuar nga stuhia e Atlantikut të Veriut, siguria nuk është kurrë një garanci.

Ku gjendet Trekëndëshi Bermuda?

Trekëndëshi i Bermudës, siç përcaktohet më së shpeshti, shtrihet midis Miami, San Juan, Porto Riko dhe ishullin Bermuda. Në tërësi, ai përfshin qindra mijëra kilometra katrorë në Oqeanin Atlantik të Veriut, një zonë e madhe. Aty kalojnë shumë anije që shkojnë e vijnë nga Bregu Lindor dhe Gjiri i Meksikës.

Trekëndëshi i Bermudës e mori emrin nga një artikull i vitit 1964 në revistën pulpë Argosy, që bëri lidhjen midis disa zhdukjeve në rajon.

"Trekëndëshi vdekjeprurës Bermuda" nuk ofroi ndonjë shpjegim për ngjarjet, megjithëse theksoi shumë natyrën misterioze të zonës. Artikulli përmban zhdukjen e “USS Cyclops”, një anije furnizimi të Marinës së SHBA-ve, në vitin 1918 dhe humbjen e një avioni bombardues gjatë një stërvitjes në 1945, si dhe një nga avionët e kërkimi-shpëtimit që ishte dërguar për të kërkuar ata.

Këto incidente dhe të tjera, janë bërë sot pjesë e njohurive mbi Trekëndëshin e Bermudës. Këto histori synojnë të lënë të kuptohet se ka diçka e fshehur nën sipërfaqen e Oqeanit Atlantik. Por përveç shpjegimeve të mbinatyrshme, përgjatë viteve janë paraqitur një numër shpjegimesh më realiste mbi këtë fenomen, duke filluar nga magnetizmi i paqartë deri tek flluskat e rrezikshme.

Ujëra të rrezikshëm

Fakti që zona brenda Trekëndëshit të Bermudës ka shumë trafik detar,mund të shpjegojë një pjesë të misterit. Çdo rajon me shumë anije, do të përjetojë më shumë aksidente sesa në një zonë me më pak aktivitet. Shtojini kësaj edhe faktin se Trekëndëshi i Bermudës përfshihet shpesh nga uraganet, nuk është e vështirë të kuptosh se pse atje zhduken herë pas here anijet.

Një shpjegim tjetër i zakonshëm për Trekëndëshin e Bermudës qëndron tek magnetizmi. Poli Verior magnetik i Tokës, nuk është i njëjtë me Polin e Veriut gjeografik, gjë që do të thotë se busullat zakonisht nuk drejtojnë saktësisht drejt veriut. Dhe gabimet në orientim janë fatale në ujërat shpesh të cekëta të Karaibeve.

Një tjetër teori pohon se Trekëndëshi i Bermudës mund të jetë shtëpia e një anomalie magnetike në shkallë të gjerë, një rajon ku linjat e fushës magnetike të Tokës janë të shtrembëruara. Edhe kjo gjë mund të shkaktojë gabime në lundrim. Por, siç kanë vërejtur të tjerët, nuk ka asnjë provë se Trekëndëshi i Bermudës mund të ketë ndonjë problem të pazakontë magnetik, diçka që është e qartë kur sheh një hartë magnetike të rajonit.

Kohët e fundit, disa shkencëtarë kanë sugjeruar që fundosjet e anijeve në Trekëndëshin e Bermudës mund të vijnë për shkak të flluskave masive të lëshuara nga depozitat e metanit nën det. Dyshemeja e detit në rajon dihet se përmban xhepa të mëdhenj gazi që mund të lirohen papritmas, duke e kthyer oqeanin në një supë të shkumëzuar që gllabëron anijet. Një proces i ngjashëm ka të ngjarë të krijojë kratere të mëdha në fund të detit pranë Norvegjisë.

Por megjithëse mekanizmi në vetvete ka kuptim, nuk ka asnjë provë të ndonjë lëshimi të metanit nga zona përreth Trekëndëshit Bermuda. Herën e fundit që ndodhi diçka e ngjashme në rajon ishte rreth 15,000 vjet më parë, sipas gjeologut të Shërbimit Gjeologjik të SHBA-ve Bill Dillon.

Një shpjegim tjetër është prania e dallgëve mashtruese. Këto dallgë të mëdha mund të formohen në mënyrë të papritur dhe të ngrihen 2 ose edhe 3 herë mbi valët përreth. Studiuesit britanikë përdorën modele laboratori dhe kompjuteri për të simuluar efektet e dallgëve të tilla më të larta se 33 metra tek anijet si pjesë e një hetimi në Trekëndëshin e Bermudës.

Anijet që ishin shumë të gjata mund të mbeteshin pezull midis dy majave të dallgëve, pa asgjë që t’i mbështeste nga poshtë, teorizon një studiues. Por, ndërsa dallgët mashtruese janë sigurisht të afta që të përmbysin apo çajnë më dysh një anije, ne nuk kemi asnjë provë përfundimtare që i lidh ato me ndonjë prej katastrofave detare në Trekëndëshin e Bermudës.

Qeveria amerikane nuk e njeh trekëndëshin e Bermudës dhe zona nuk shfaqet në ndonjë hartë zyrtare. Dhe Garda Bregdetare dhe Departamenti i Mbrojtjes në mënyrë të përsëritur janë përmbajtur duke i dhënë zonës, apo legjendave të saj, ndonjë rëndësi të madhe. Për më tepër, nuk ka asnjë provë që sugjeron se rajoni sheh norma më të larta të katastrofave detare ose të aviacionit se kudo tjetër në botë, pasi të ketë llogaritur sasinë e trafikut që kalon përmes.

Faktori njerëzor

Shpjegimi i vërtetë për trekëndëshin e Bermudës mund të qëndrojë përfundimisht jo në oqean, por në mendjet tona. Mendjet tona shpesh janë të njëanshme ndaj ngjarjeve të çuditshme ose ndryshe të paharrueshme, dhe kanë probleme me llogaritjen e saktë të mospërputhjeve statistikore. Për shembull, ka më shumë të ngjarë të kujtojmë gjëra që duken të jashtëzakonshme, të tilla si një anije që zhduket pa asnjë shpjegim, sesa diçka më e zakonshme, si një anije që fundoset në një uragan.

Dhe sapo diçka të na qëndrojë jashtë, ajo mund të formojë bazën për vëmendje të mëtejshme. Është një formë e asaj që quhet iluzion i frekuencës, ndonjëherë i referuar si efekti Baader-Meinhof. Në thelb, pasi të jemi njohur me diçka një herë, ne priremi ta vërejmë atë më shpesh rreth nesh. Kjo mund të na bëjë të mendojmë se çdo gjë që kemi vërejtur po bëhet me shpejtësi më e zakonshme, kur, në të vërtetë, ne thjesht po e vërejmë atë më shumë.

Çfarëdo që thuhet për legjendën e Trekëndëshit të Bermudës, qoftë psikologjike apo ndryshe, vlen të kujtohet se nuk ka pasur kurrë ndonjë provë se rajoni është më i rrezikshëm se kudo tjetër.